Επικήδειος λόγος για τον Άρη Βαινα

                                                             ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ (γραμμένος από τον Διαμαντή Διαμαντόπουλο – τελικά τον εκφώνησε ο Νίκος Διαμαντόπουλος)

 Φίλε μας (ξάδελφέ μου) Άρη, φεύγεις πια και μας αφήνεις όλους, τους συγγενείς και φίλους σου, του κρεβατιού τους πόνους. Γεννήθηκες σαν όλους μας με ό,τι η φύση δίνει, μα η τύχη σου από μικρό χωρίς το φως σ’ αφήνει. Χωρίς αυτό με υπομονή με υπομονή και επιμονή παλεύεις να επιτύχεις στη ζωή ελπίζεις και πιστεύεις. Η επιτυχία έρχεται και όλοι σε θαυμάζουν και παίρνουνε το μάθημα, πως πρέπει να δαμάζουν τις δυσκολίες της ζωής και τότε σε παινεύουν και τον τρανό σου ηρωισμό επιζητούν, γυρεύουν. Κι ήρθε η ώρα η καλή να βρεις τη σύντροφό σου, που ήταν σε όλα δίπλα σου, το ίδιο το φως σου. Την κόρη τη μονάκριβη απόκτησες μαζί της κι οι δυο σας κάνατε το παν να ‘ναι καλή η ζωή της. Μα τίποτε στον κόσμο αυτό αιώνια δεν κρατάει η σύντροφος σου η ακριβή μια μέρα σβήνει, πάει. Το φως για δεύτερη φορά στερείσαι πια, το χάνεις. κι εσύ για πρώτη σου φορά δεν ξέρεις τι να κάνεις. Τραύμα αγιάτρευτο, βαθύ άφησε ο θάνατός της και την ψυχή σου πόνεσε πάρα πολύ ο χαμός της. Ό,τι κι αν λέει η λογική κι η πίστη μας ακόμη ο θάνατος πονάει πολύ, είναι πολλών η γνώμη. Παρηγοριά η κόρη σου, η εγγονή, ο γαμπρός σου, μα της συντρόφου η θωριά πάντα προβάλλει εμπρός σου. Μα τώρα φεύγεις πια και συ και πας να συναντήσεις, όσους αφήσαν τη ζωή κι έτυχε ν’ αγαπήσεις. Η σύντροφός σου σίγουρα πρώτη σε περιμένει, για να βαδίσετε μαζί, για πάντα πια προσμένει. Να ΄ναι το χώμα ανάλαφρο, το σώμα να σκεπάσει και την ψυχή σου ο θεός είθε να αναπαύσει. Αιωνία σου η μνήμη